En het werk van de wesp

D. Udo de Haes

In een bloeiende appelboom zoemde een bij van bloem tot bloem. Zij verzamelde vlijtig de honing en bestoof hierbij zonder het zelf te weten de bloesems, die nu tot dikke appels zouden groeien.

Op een takje van de boom zat een wesp met zwarte en gele strepen over zijn lijf. Hij zat kalmpjes toe te kijken naar het ijverige werken van de bij en sprak: " Ik vind jou erg dom!"

"Waarom dan . . . ?" vroeg het bijtje verwonderd.

"Wel, je maakt je druk voor niets. Als jij je honing verzameld hebt, komen de mensen en nemen je hem af. Ik wacht liever tot de appels er zijn. Dan wordt ík ijverig en sla ík mijn slag!" - De wesp wist evenmin als de bij, aan wiens werk die appels dan wel te danken waren.

"Ach," zei de bij, "ik vraag me niet af, of ik dom of verstandig ben. Ik geniet van de bloesems en van de honing en anderen mogen ervan meegenieten."

Toen de herfst gekomen was, hing de boom vol heerlijke grote appels. Maar één ervan was helemaal uitgevreten en verrot.

"Zie toch eens, wat een prachtige appels!" zei de boerin, die met haar man in de boomgaard kwam kijken.

"Die hebben we aan de bijen te danken," antwoordde de boer.

"Maar één ervan is uitgehold en verrot," hernam de boerin.

"Dat hebben we aan . . ."

Verder sprak de boer niet, maar hij nam de bijenkorf en zette hem in de herfstzon, om hem nog de laatste warmte te geven. Toen nam hij de rotte appel en gooide hem met wesp en al in de vuilnisbak.