Een sprookje voor de Advent

Er was eens een klein meisje; haar vader en haar moeder waren gestorven, en zij was zo arm dat ze geen kamertje meer had om in te wonen, en geen bedje meer had om in te slapen, en ten slotte helemaal niets meer dan de kleren die ze aanhad en een stukje brood in haar hand, dat iemand met een medelijdend hart aan haar had gegeven. Maar zij was goed en vroom en omdat zij zo door de hele wereld verlaten was, trok zij, vertrouwend op de goede God, het land in.

Daar ontmoette zij een arme man die zei: "Ach, geef me iets te eten, ik heb zo’n honger." Ze gaf hem het hele stukje brood en zei: "Moge God het zegenen," en ging verder. Toen kwam er een kind, dat klaagde: "Mijn hoofd is zo koud, geef me iets om het te bedekken." Toen nam zij haar muts af en gaf het aan het kind.

En toen ze nog een tijd gelopen had, kwam er weer een kind en dat had geen borstrokje aan en had het koud, en toen gaf ze het kind het hare; en nog verder vroeg er een om een rokje, en dat gaf ze toen ook weg.

Ten slotte kwam ze in een bos, en 't was al donker geworden en daar kwam nog iemand en vroeg om een hemdje en het vrome meisje dacht: "De nacht is donker, niemand ziet je, je kunt je hemd best weggeven," en ze trok haar hemd uit en gaf dat ook nog weg.

En zoals ze daar zo stond en helemaal niets meer had, vielen opeens de sterren van de hemel, en dat waren louter schitterende daalders, en hoewel ze net haar hemdje had weggegeven, had ze toch een nieuw aan, en dat was van het allerfijnste linnen. Toen raapte ze alle daalders bij elkaar en was rijk voor haar hele verdere leven.

^{Vertaling: © www.doehoek.nl/www.antrovista.com}