Het einde van Sinterklaas

Op een kwade dag in mijn tiende levensjaar bedacht ik het volgende: "Sinterklaas heeft dan misschien wel vijftig Zwarte Pieten, maar die kunnen nooit in één nacht al die miljoenen schoenen vullen. Ouders geven natuurlijk zelf die cadeautjes aan hun kinderen. Sinterklaas bestaat niet."

Tot mijn afschuw bevestigde mijn moeder onmiddellijk mijn gedachtegang en verklaarde gedetailleerd hoe alles in zijn werk ging. Dat was niet mijn bedoeling geweest!

Maar het onheil was geschied en niet meer ongedaan te maken: Sinterklaas was dood; ik had hem eigenhandig met mijn slimheid om zeep gebracht.

Hoewel ik probeer om het grappig te brengen, was het natuurlijk een mensheidsdrama in het klein. Door eigen schuld word je als negenjarige uit het kinderparadijs verdreven. De 'godenschemering' treedt in door het ontwaken van het intellectuele bewustzijn.

Pas vele jaren later, en na het lezen van dikke stapels Steiner, ontdekte ik uiteindelijk dat Sinterklaas toch niet echt dood is, maar leeft als geestelijk wezen. Hij is alleen zó geestelijk, dat het intellectuele verstand hem niet begrijpen kan.

Ieder jaar komt hij uit de verre andere wereld, aan de overkant van het water. De mensen nemen hem op in hun hart en worden daarmee zelf de belichaming van zijn hoge wezen. In zijn geest vullen ze de kinderschoentjes, schrijven ze gedichtjes en maken surprises. Er wordt vergeven en vergeten in de warmte van het feest. Sinterklaas leeft in de geestelijke wereld en komt door ons tot werkzaamheid!

Kinderen zijn natuurlijk te jong om geestelijke werkelijkheden op deze manier te begrijpen. Daar hebben ze sprookjes, mythen en sagen voor nodig. Gééf ze die verhalen dus. Laat Sinterklaas uit de nevelen van het water naar Nederland komen. Laat hem met zijn vijftig Pieten over de daken gaan en álle schoenen vullen in één nacht!

En pas op met kleine slimmeriken. Geef die maar de roe.

Wilfried Nauta