Een verhalend gedicht

Uit de DoeHoek van Rita Veenman

Varkentje met zijn krul in zijn staart,
Sprong uit zijn hok, het was al laat.
Over de heuvels rende hij
En voelde zich heerlijk vrij.
In de schemer kwam hij bij het bos,
Legde zich daar op het zachte mos.

De maan scheen zacht,
Het werd al nacht.
Net toen hij begon te gapen
En lekker wilde gaan slapen,
Klonk er gekraak en gekrak
Geritsel ... daar brak een tak.

Varkentjes familie kwam voorbij,
Zes wilde zwijnen op een rij.
Ach, het varken werd daarvan niet blij.
De zwijnen waren borstelig bruin,
Met haren van staart tot kruin.

Slagtanden had de grootste ook,
Het varkentje raakte van de kook.
Weg wilde hij, heel snel,
Voelde zich kaal in zijn roze vel.

Hij sprong van het mos,
Rende er op los,
Liep met een vaart,
Tussen de poten zijn staart.
Gelukkig scheen de maan,
Hij zag hoe hij kon gaan.

Hij kwam bij zijn kot,
Dat ging wel heel vlot.
Sprong over het hek,
Was terug op zijn stek.

De varkens vroegen: "Wat heb je gedaan?"
Varkentje zei: "Ik was bij jullie vandaan,
Familie van ons woont tussen de bomen,
Daar kun je beter niet komen,
Het zijn zwijnen borstelig bruin,
Met haren van staart tot kruin,
Ze grommen tussen de struiken,
Je kan ze van verre ruiken."

De varkentjes hoorden alles aan,
Hun flaporen gingen rechtop staan.
Ze knorden: "kom lekker dromen,
Dan word je weer blij,
Slaap nu met ons zij aan zij"

Een gedicht van Rita Veenman
Illustraties: Shantella de Veer